Ένας από τους πιο ακανθώδεις προβληματισμούς, που προκύπτουν ως απόρροια της προσαύξησης της συνειδητότητας, είναι η αναγνώριση της εγγενώς ευμετάβλητης στερεομετρίας των διαπροσωπικών σχέσεων. Ο λόγος που τούτη η ρευστότητα εκλαμβάνεται ως προβληματική έγκειται στο ότι συνήθως διαψεύδει τις προσδοκίες για τη σφραγίδα μιας φερέγγυας στάσης στον τρόπο που διασταυρώνουμε
Απόσπασμα από το ΨΥΧΟΚΒΑΝΤΕΣ ΟΔΗΓΟΣ ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑ-ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ που πρόκειται να εκδοθεί σύντομα Είναι οξύμωρο –ίσως και πάλι όχι- το ότι η πιο ευθεία λεωφόρος προς τις αναδιπλώσεις της ίασης και της αυτεπίγνωσης αποτελεί μέχρι σήμερα μια συνωμοτική πρακτική, ένα «κρυφό σχολειό» της υποκουλτούρας ή, στην καλύτερη περίπτωση,
Ο θάνατος και η απώλεια, η σεξουαλική παρενόχληση ή και κακοποίηση, ένα διαζύγιο, μια προδοσία, η εγκατάλειψη, ο διασυρμός, η κοροϊδία, η εκμετάλλευση είναι μερικά μόνο από τα τραύματα που – λίγο ή πολύ- όλοι μας έχουμε υποστεί στη διάρκεια της ζωής μας. Αξίζει να εξετάσουμε ο καθένας μας για
του Bernando Kastrup Ένα άρθρο που εξηγεί ευρηματικά την σύγχρονη θετικιστική απόρριψη της οντολογικής εγκυρότητας της συνείδησης ως νευρωτική στρατηγική του Εγώ… Η κοσμοθέαση είναι μια αφήγηση που μας βοηθάει να σχετίσουμε τους εαυτούς μας με την ευρύτερη πραγματικότητα. Πρόκειται για ένα είδος πολιτισμικού λειτουργικού συστήματος που μας δίνει προσωρινές
Είναι δημοφιλής κοινοτυπία για μια τρέχουσα πραγματικότητα που τείνει να εξοβελίζει κάθε διαισθητική ταξινόμηση των γεγονότων στις ελάσσονες, αν όχι στις πλέον ανυπόληπτες οργανωτικές παραμέτρους της εμπειρίας. Στην καλύτερη περίπτωση, ακόμη και κατά τις ελάχιστες στιγμές που θα αρθεί το κανονιστικό πέπλο και θ’ ανακτηθεί έστω συγκυριακά, ένα απ’ τα
