Ειδύλλιο, παράφορα στροβιλίζει την κοιλιακή χώρα Κάτι γεννιέται στην ηλιακή ζέση, στον ομφάλιο λώρο, τον περικεντημένο με σπονδές και ευωδίες Και η γη είθε ν’ ανθίσει το ανυπόφορο άχθος της ευτυχίας Είναι η Περσεφόνη που σα μονόκερως μεταπηδά ελεύθερη από τη γητειά της νεκροφόρας ακολουθίας Εξανεμίζεται με το σμήνος που
Το σύνθημα της αυγής βουίζει όταν έχεις απομείνει μόνος πια. Όταν το μόνο αστέρι που μένει να σε συντροφέψει είναι αυτός ο άφθαρτος κόκκος που σε οδήγησε βαθιά στη ζούγκλα της μυσταγωγίας με την έλξη του αποπλανημένου προορισμού του. Αυτός ο άσβεστος οβάλ κόκκυγας του φαροδείκτη, το δόλωμα το απαστράπτον
Είθε να χτυπούμε την πύλη της κάθε νέας αφετηρίας με το φόβητρο εκείνο που ξορκίζει τον εφιάλτη… Αγριεμένος, κατάκοπος από τα δεινά της αυτοφαγίας, ο νέος συνειδητοποίησε ξαφνικά ότι η κλεψύδρα αδειάζει από τον αδέκαστο νόμο της βαρύτητας. Έχοντας διαπράξει όλα τα πιθανά εγκλήματα της σκέψης, τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με
Τα πάντα στην πρωθύλη της κ-ενότητας, μια ζαριά φαντασιοπληξίας που εκτείνει την βαθύκροκη εσχατιά στην αναδημιουργική Του επιφάνεια. Όμως τα ύδατα είναι άδυτα, άδεια τερατωδώς. Όλα χωράνε. Αυτή είναι μάλλον η Αγάπη, μια απόλυτη υποχώρηση, το να επιτρέπεις το κάθε τι να συμβαίνει και να ολοκληρώνεται δίχως κρίση και ζύγι,
Τοπίο ακριτικό. Τα λυχνάρια τρεμοπαίζουν στις βραδινές σκιές πίσω απ’ τις γρίλιες. Υπάρχει ένα ακρωτήρι που στέκει στη μεθόριο του παρόχθιου όρμου και που σιωπηλά αντιστέκεται στο κατακρήμνισμα του από την τρισχιλιετή επέλαση των υδάτων. Λίγο πιο πάνω στα βράχια, έχουν φυτρώσει κάτι παράξενα κυκλάμινα σα φυσιογνωμίες μιας αρχαίας λαχτάρας.
Μαθαίνοντας για τον αναπάντεχο θάνατο του David Bowie ένοιωσα τουλάχιστον μελαγχολία και στη χειρότερη φόβο. Μάλλον τρόμο. Είναι κάποιες προσωπικότητες, κυρίως καλλιτεχνικές, τις οποίες δεν μπορείς να φανταστείς την απουσία τους στον έρμαιο αυτόν κόσμο. Ακούγοντας ένα ρομαντικό τραγούδι όπως το «Absolute Beginners» βιώνεις αρχικά τη μελαγχολία. Σκέφτεσαι πως σιγά σιγά
Τραγουδά μου πριγκίπισσα τις γλύκες της στιγμής Παναγιο το βλέμμα σου κουρτίνα της ψυχής, Ακουμπά με διαβόλισσα να νοιωσω επαρκής, Κουράγιο να μου δίνουμε τα μάτια εκεινής, Ψυθίρισε μου έρωτα αλήθεια όπως μπορείς, Σταματαγα το χρόνο για σένα ο αφελής, Ανέβα στη καμπούρα μου ταξίδι αναψυχής, Θα τρέξω μές στην
