Αναπάντεχα έρχεται. Αρχικά μοιάζει με ελαφρυά μέθη και σε υπνωτίζει στη δίνη των συνειρμών καθώς αναπαύεσαι ανάσκελα με την ενστικτώδη ευφροσύνη του νεογνού, πρόθυμος να παραδοθείς, όποια καταιγίδα κι αν έρθει θα την υποστείς. Στις διακυμάνσεις της αναπνοής σου τρέχεις με τη σκέψη σου πίσω σε όλα αυτά τα συσσωρευμένα
θυμίαμα, στύρακα Στήνω την ενέδρα μου στη σκιά, σπονδυλικά ατρόμητος Με ρομφαία που κεντρίζει τη νοερή σύλληψη Την αχνή παρουσία του δαιμονικού Καλώ όλη την πυγμή του ύπουλου σουγιά Ακριβώς εδώ Στη στύση του θελήματός μου Προκαλώ τον τυφώνα των μιασμένων μαρασμών Το ανηλεές σμήνος των μυγών Αυτή η
Πόσο ξεχνάμε ότι αυτά κι εκείνα που μας φανερώνουν τις αλήθειες, είναι εργαλεία! Πόσες φορές θεοποιούμε τα εργαλεία μας, ξεχνώντας την πραγματική τους χρήση! Πόσο συχνά μαγευόμαστε από το δάχτυλο και αμελούμε να δούμε με πραγματικό ενδιαφέρον, αυτό που δείχνει! Και γελάμε όταν το παρατηρούμε, συνερχόμαστε νομίζουμε. Μα
Από πολύ μικρός μου άρεσαν οι κηδείες, ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι. Κοιτούσα επίμονα τους νεκρούς στα ματιά… Ποσό τυχεροί, έλεγα· φεύγουν ταξίδι Από τα πρώτα όνειρα που θυμάμαι είναι η κηδεία μου, την οποία έβλεπα σαν ένα υπερθέαμα. Από μικρός μου άρεσαν τα ταξίδια εντός μου. Το αγαπημένο μου
Ελέγχω, καταδυναστεύω versus αφήνομαι, παραιτούμαι. Έννοιες που προκαλούν μεγάλη εσωτερική διαμάχη, μια κατάσταση διαρκούς πάλης με τον εαυτό μας και το γίγνεσθαι της ζωής. Από τη μια μεριά η τάση να ελέγχουμε… τον εαυτό μας, τα πάθη μας, το τι θα έπρεπε να κάνουμε, το πώς θα έπρεπε να είμαστε,
Παραθέτουμε τη συναρπαστική μαρτυρία ενός νέου που έχασε από καρκίνο το δίδυμο αδελφό του. Ο Χ ισχυρίζεται με περίσσια συγκίνηση ότι τρεις μέρες μετά την κήδευση του Ψ, ο ίδιος έπαθε κάτι σαν επιληψία και είδε, όπως μας είπε, το κεφάλι του αδελφού του στο απόλυτο κενό. Εντελώς έκπληκτος για
Ανοίγω τα φτερά μου και κρατώ το χώρο, Γίνομαι ιερός μάρτυρας για τον Άλλο και τον Εαυτό μου. Εγώ και ο Καθρέπτης μου κι αυτή η σπίθα επίγνωσης , σαν ηλεκτρική εκκένωση ανάμεσά μας. Ό,τι κι αν συμβεί το δέχομαι με πλήρη αποδοχή και συμπόνια. Γίνομαι στιβαρός βράχος , Αλλά
