Ο Νάρκισσος είναι ο πιο παρεξηγημένος… Βρίσκεται στο έλεος της εξωτερικής αναφοράς εις διπλούν. Μια για το καλό και μια για το κακό. Ο Νάρκισσος δεν είναι αυτός που καθιέρωσε η ατελής ερμηνεία των λογίων κι αν υπάρχει ένα ηθικό επιμύθιο για να μας περισώσει, αυτό δεν είναι η ανάγκη
Οι κοινωνίες μας αποτείνονται στην αίγλη της ζωτικότητας, της δημιουργίας, του θριάμβου. Η προσήλωσή θα έπρεπε να διευθύνεται από τη θέληση για ζωή, τη θέληση για δύναμη, τη θέληση για θέληση, τη δύναμη για χάρη της δύναμης. Ευ ζην σημαίνει να είσαι ακέραιος, με ψυχοσωματική υγεία στο πράσινο, με ηρεμία
Από τη σειρά podcast ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΦΩΤΟΣ: Συζητάμε για τη σχέση μεταξύ αισθησιασμού και πνευματικότητας. Ισχύει όντως η υποτιθέμενη διαμετρική αντίθεση κι αν ναι, με ποιον τρόπο θα μπορούσαμε να γεφυρώσουμε τις δυο απαιραίτητες αυτές διαστάσεις του ανθρώπινου βιώματος; ΣΕΙΡΑ PODCAST: ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΦΩΤΟΣ Αστρέας Νομάς των ιδεών και των τόπων, συνεχώς
Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας Πέρα από την προσέγγισή μας όσον αφορά την προσφορά μας στην ανύψωση και βελτίωση του ανθρώπινου βιώματος, μέσω της πνευματικής διδασκαλίας της ψυχοδυναμικής μεθόδου ανέλκυσης, έχουμε κι έναν βαρυσήμαντο πολιτικό σκοπό. Αναφερόμαστε στο τέλος της δαιμονοποίησης του αυθεντικού Σαμανισμού κι όλων των συνεπαγωγών του.
Το κατώθι κείμενο εκφωνήθηκε από την Μαρία Αριάδνη σε παρουσίαση που έγινε στο Entheogenic Art & Cult festival, στην Θεσσαλονίκη, το 2014 Βιώνοντας τις δυνατότητες αυτοπραγμάτωσης, αυτοδιάθεσης και αλλαγής που προσφέρει η επίγνωση της υπερβατικής εμπειρίας και ακολουθώντας το ψυχεδελικό μου καθήκον, θα σας παρουσιάσω μια σύντομη περιγραφή των νέων αποκαλυπτικών
Ανέκαθεν σε κάθε κοινωνία παρατηρούνται κάποιες συγκεκριμένες τροχιές θανάτου, που συνήθως ορίζονται από τη βιοτική αναγκαιότητα. Μέχρι πρότινος γνωρίζαμε ότι η χειρότερη μορφή μιας τέτοιας αναγκαιότητας ήταν η υπεράσπιση της πατρίδας μέσω της πολεμικής μηχανής, στην οποία κατασπαταλήθηκαν, παγκοσμίως, εκατομμύρια ψυχές ανά τους αιώνες. Τούτη η αναγκαιότητα είναι φυσικά αμφιλεγόμενη,
Το πρόσωπο αυτό πρέπει να το αναγνωρίσεις, να στραφείς σε αυτό και να υποκλιθείς στην αλληγορική επιτομή εκείνου που σπαρακτικά υπενθυμίζει: τη μοίρα μιας ολόκληρης γενιάς στο πέρας της Οικουμένης. Φυγάδες, πρόσφυγες, άνθρωποι της διηνεκούς μετάβασης σε μια γη ρευστή, αφιλόξενη για ρίζες∙ καιρός μονίμως αποδημητικός, που ευνοεί τις αλαφιασμένες
